A fe dos residuos

Mirade, onte decidinme por un licor eivisenco. E rematei nos residuos da rúa “de la Fe”. Polo demais, a mensaxe dunha compañeira quítame do mal sono (o meu corpo dourándose coma un polo no forno). Un consello: cando esteas nesta situación, non mires ó teu arredor, nin ós carteis das paredes, nin ós nomes dos bares. Baixa a testa cara o chan. Mañá, en Galicia e en Euskadi daranse os resultados electorais. E como din os meus: “Goberne quen goberne, Galiza non se vende”. En fin, os residuos e mais eu estivemos na rúa da Fe. Quén foi o cínico!?. “La vida es perra”, dise ben. Seica Neil Young dixo unha vez: “Son só un soñador e ti só es un sono”.

Heart of Gold, Neil Young.

No caso de que a borren, escoitade a de Johnny Cash.

Que voz a do tío John!

THE DUBLINERS

Cando daban as tres da tarde, hora do café na miña casa, o meu pai levantábase da mesa, collía o seu café só con whiskey e ía ó salón coa misión de gravar a música que pinchaba Ramón Trecet no programa seu de tendencias tradicionais e étnicas, Diálogos 3 de Radio 3 de RNE (1986 – 2008). Neses intres, darlle ó record, ó pause e ó stop no momento clave era a súa maior preocupación. Mais, chegados os tempos modernos, a máquina rebelouse. No momento no que premía unha tecla, esta saía despedida polos aires, dirección non sabemos onde. Entón, o meu pai desesperábase, e máis aínda cando ó pulsar o record saltaba a de stop, e viceversa. De maneira que eu acabei encargada de calcular a traxectoria da tecla e de ir buscala, namentres, el puña todos os seus esforzos en transcribir ó papel o nome dos músicos, do albume e da canción por mor do inglés. Non se lle podía molestar porque enseguida lle se escapaban os fonemas.

Concerto The Dubliners, luns 9 de Febreiro de 2009 na sala Galileo Galilei de Madrid.

Foto publicada en mundomúsica.es

Agardaba por Carmen no bar O´Riveiro con dúas entradas pra o primeiro concerto en Madrid dos tabernarios irlandeses The Dubliners, pasados xa corenta e sete anos dende que comezaron a súa andaina en 1962 nun pub de Dublín. Minutos antes, entrara na sala do concerto pra recollelas e alí estaban os cinco, ensaiando, ou máis ben, probando a bafaradas o aire da sala reconvertida en taberna. N´O Riveiro, cunha cervexa á esquerda e tres irlandeses á dereita, lembreime desa época de sobremesas radiofónicas con Loreena Mckennitt, Capercaillie, The Chieftains, George Winston, Madredeus... e desas teclas rebeldes.

“Si, temos o noso idioma propio”, di Seán Connon e, tras un silencio, zoan os primeiros acordes de Oró, ‘Sé do Bheatha ‘bhaile pola Eire libre. Recordamos o que foi Dublín in the Rare Old Times, baixo unha lus acesa que diminúe a súa intensidade, como as fotos vellas. Barney McKenna, o único membro que queda da primeira formación do 62´, non se quitou a gorra de mariñeiro. Sentado nunha butaca tocou o seu vanllo e contou as súas historias retranqueiras. Excepto en dúas ocasións. Con dificultade, Barney levantouse pra cantar. Mantívose de pé ben aferrado ó chan, levantando aberta unha man e outra cun dedo erguido. Seica, non era pra manter o equilibrio. Non. Cando Barney cantou moitos de nós regresamos ó berce e á eterna adolescencia, I wish I had someone to love me...

Houbo un tempo tamén para o recordo dos dubliners falecidos: Ronnie´s Heaven, un poema composto por John Sheahan para Ronnie Drew e o son de Dublin Minstrel Boy para Luke Kelly. A petición do público, soaron os clásicos Molly Malone e Whiskey in the Jar, momento de exaltación dionisíaca. Ámbalas dúas, cunha cervexa compartida pronto esgotada, de pé, no corredoiro estreito da dereita, buscamos o noso espazo. Unha, pousa os seus ollos mariños na ánima tabernaria dun grupo de mozos rockers que se saben todas as letras. A outra, guía o movemento co ritmo de sempre pra atoparse, polo menos, cunha tecla rebelde. Ei, funcionou?.

Os consellos dos indios

O Indio, un mestre caralludo, agasalloume un consello que non esquecerei na miña vida. Despediámonos despois dun encontro arredor dun café. Eu cruzaba a beirarrúa e el xa andaba noutra dirección dando trancos. Virouse cara min e cun ademán espantalleiro ouveou “Á MERDA COS MAMÓNS!”. Ese ano el comezaba con clases de acordeón porque o acordeón lle traía recordos de cando era neno, pois na súa aldea, como en moitas aldeas da Galicia, escoitábanse dous instrumentos: a gaita e o acordeón. E a el gustáballe o acordeón. De seguro, marchamos os dous asubiando cada un a súa canción.

Debuxo d´O Indio feito por alguén co ollo bo. Publicado na revista Besbello Saltón do I.E.S. Alexándre Bóveda de Vigo (COIA 2).

Itaca

ITACA

Cuando emprendas tu viaje a Itaca
pide que el camino sea largo,
lleno de aventuras, lleno de experiencias.
No temas a los Lestrigones ni a los Cíclopes,
ni al colérico Poseidón,
seres tales jamás hallarás en tu camino,
si tu pensar es elevado, si selecta
es la emoción que toca tu espíritu y tu cuerpo.
Ni a los Lestrigones ni a los Cíclopes
ni al salvaje Poseidón encontrarás,
si no lo llevas dentro de tu alma,
si no los yergue tu alma ante tí.

Pide que el camino sea largo.
Que sean muchas las mañanas de verano
en que llegues -¡con qué placer y alegría!-
a puertos antes nunca vistos.
Detente en los emporios de Fenicia
y hazte con hermosas mercancías,
nácar y coral, ámbar y ébano

y toda suerte de perfumes voluptuosos,
cuantos más abundantes perfumes voluptuosos puedas.
Ve a muchas ciudades egipciasa aprender de sus sabios.

Ten siempre a Itaca en tu pensamiento.
Tu llegada allí es tu destino.
Mas no apresures nunca el viaje.
mejor que dure muchos años
y atracar, viejo ya, en la isla,
enriquecido de cuanto ganaste en el camino
sin aguardar a que Itaca te enriquezca.

Itaca te brindó tan hermoso viaje.
Sin ella no habrías emprendido el camino.
Pero no tiene ya nada que darte.

Aunque la halles pobre, Itaca no te ha engañado.
Así, sabio como te has vuelto, con tanta experiencia,
entenderás ya qué significan las Itacas.

Konstantinos Kavafis (Grecia, 1863 – 1933)
Versión de Pedro Bádenas de la Peña

Viaxe a Ítaca

Os últimos cinco anos resúmense en tres viaxes:

Primeira: Marchar a Madrid se quería estudar Xornalismo. Eu imaxinaba a miña entrada na cidade cunha mazá verde na man. Eu cría que ía vivir un maio do 68, despois do ghalipote do Prestige e da Guerra de Iraq. Pero caín na URJC, un páramo incomunicativo onde, ironicamente, medran oliveiras e roseiras.

Eis, onde coñecín outra forma de resistencia re – existente: “As Tres da Porta de Atrás”. Lembrade raparigas, primeiro fomos mosqueteiras.

Segunda: Saír de Madrid correndo dirección Santiago de Compostela se quería recuperar folgos. Na capital madrileña non se podía respirar. E eu tiña ganiñas de coñecer os que terían sido os meus compañeiros de universidade. Quería tamén dar por cu ó sistema educativo e rirme do “Código de Praticidade a Curto Prazo”.

Fagas o que fagas, rumbo oeste, rumbo oeste! (Instrucións de navegación para o Cabo de Fornos). Conto de Jack London, Rumbo oeste (Recollido en Contos do mar. Editorial Tris Tam).

Terceira: Agora, facendo taberna con latexo enxebre en Madrid. Cos pés no ar, o cerne da miña cuestión é deixar ou non de ser un ente temporal. 

"...o sea, resumiendo estoy jodido y radiante quizá más lo primero que lo segundo y también viceversa". Poema de Mario Benedetti, Viceversa.

De cando en vez, miro de esguello o billete de bus de Ida e Volta Express e pouso a vista no papeliño branco grampado nunha esquina que di: “Vale por consumición. Opción A: Café con Magdalena o Sobao o Croisant. Opción B: Cerveza o Refresco. Nota: estos productos podrán ser variados según existencias”. Sempre que facemos “unha parada de vinte minutos” en Pobla de Sanabria (Zamora), hai que tomar unha decisión.

Mensaxe de Benvida

Benvidos compañeir@s:
Paseniño, paseniño, e sen facer ruído, abro esta xanela pra facer taberna. Saúde e Acción!!
P.D.: Tornei a Galicia pra recoller algúns refachos de vento. Porén, despois de dous meses de temporal con ventos de até 200 km/h, chego eu coa lúa chea e fai un sol de carallo. Alégrome de que o tempo dera unha pausa á terra. E ós veciños. Non pasa ren, gardo refachos no peto.