THE DUBLINERS

Cando daban as tres da tarde, hora do café na miña casa, o meu pai levantábase da mesa, collía o seu café só con whiskey e ía ó salón coa misión de gravar a música que pinchaba Ramón Trecet no programa seu de tendencias tradicionais e étnicas, Diálogos 3 de Radio 3 de RNE (1986 – 2008). Neses intres, darlle ó record, ó pause e ó stop no momento clave era a súa maior preocupación. Mais, chegados os tempos modernos, a máquina rebelouse. No momento no que premía unha tecla, esta saía despedida polos aires, dirección non sabemos onde. Entón, o meu pai desesperábase, e máis aínda cando ó pulsar o record saltaba a de stop, e viceversa. De maneira que eu acabei encargada de calcular a traxectoria da tecla e de ir buscala, namentres, el puña todos os seus esforzos en transcribir ó papel o nome dos músicos, do albume e da canción por mor do inglés. Non se lle podía molestar porque enseguida lle se escapaban os fonemas.

Concerto The Dubliners, luns 9 de Febreiro de 2009 na sala Galileo Galilei de Madrid.

Foto publicada en mundomúsica.es

Agardaba por Carmen no bar O´Riveiro con dúas entradas pra o primeiro concerto en Madrid dos tabernarios irlandeses The Dubliners, pasados xa corenta e sete anos dende que comezaron a súa andaina en 1962 nun pub de Dublín. Minutos antes, entrara na sala do concerto pra recollelas e alí estaban os cinco, ensaiando, ou máis ben, probando a bafaradas o aire da sala reconvertida en taberna. N´O Riveiro, cunha cervexa á esquerda e tres irlandeses á dereita, lembreime desa época de sobremesas radiofónicas con Loreena Mckennitt, Capercaillie, The Chieftains, George Winston, Madredeus... e desas teclas rebeldes.

“Si, temos o noso idioma propio”, di Seán Connon e, tras un silencio, zoan os primeiros acordes de Oró, ‘Sé do Bheatha ‘bhaile pola Eire libre. Recordamos o que foi Dublín in the Rare Old Times, baixo unha lus acesa que diminúe a súa intensidade, como as fotos vellas. Barney McKenna, o único membro que queda da primeira formación do 62´, non se quitou a gorra de mariñeiro. Sentado nunha butaca tocou o seu vanllo e contou as súas historias retranqueiras. Excepto en dúas ocasións. Con dificultade, Barney levantouse pra cantar. Mantívose de pé ben aferrado ó chan, levantando aberta unha man e outra cun dedo erguido. Seica, non era pra manter o equilibrio. Non. Cando Barney cantou moitos de nós regresamos ó berce e á eterna adolescencia, I wish I had someone to love me...

Houbo un tempo tamén para o recordo dos dubliners falecidos: Ronnie´s Heaven, un poema composto por John Sheahan para Ronnie Drew e o son de Dublin Minstrel Boy para Luke Kelly. A petición do público, soaron os clásicos Molly Malone e Whiskey in the Jar, momento de exaltación dionisíaca. Ámbalas dúas, cunha cervexa compartida pronto esgotada, de pé, no corredoiro estreito da dereita, buscamos o noso espazo. Unha, pousa os seus ollos mariños na ánima tabernaria dun grupo de mozos rockers que se saben todas as letras. A outra, guía o movemento co ritmo de sempre pra atoparse, polo menos, cunha tecla rebelde. Ei, funcionou?.