A cagada da prudente

Moitos de nós somos prudentes, por natureza ou non. Sempre soubemos que nos asuntos delicados hai que andar con tento e que as decisións máis vale tomalas con xeito. Consideramos que os nosos asuntos delicados teñen un reloxo biolóxico interno que nos vai marcando os tempos do noso propio movemento. E isto faise así, por consideración ou respecto. Por iso, cando un prudente a caga nun asunto delicado lle fode o dobre que a un cabalo desbocado. Porque cando a caga, todo o seu esforzo a prol da prudencia vaise ao carallo nun abrir e pechar de ollos.

Contra o caos, a prudente, a pesar de que fai ademán de suicidarse en plan dramático, está branca, trémanlle as coxas, e non ten vontade de articular palabra nin de verbalizar unha decisión, coñece no seu foro interno o que debe facer, xa que logo, presta atención ao mundo que lle pasa pola barra do bar, é moi reflexiva, e ten senso común. Polo tanto, a súa intervención no asunto será, moi probabelmente, acertada.

A prudente terá a oportunidade de explicarse (iso está moi ben) pero ao pé do abismo (forte dor de testa, vertixe, tatexos, vergoña e medo ás consecuencias). Non hai engano, non hai falla de verdade no que di, fai ou pensa. Faltoulle dicir que o que máis sinte non é a cagada, senón ter feito algo que sempre rexeitou: a intromisión. Tempo longo despois de rematar a súa explicación, repítese así mesma que debe perfeccionar a súa habilidade pra falar ben, inclusive nos momentos máis extremos, que á vez, en moitas ocasións, son únicos e irrepetíbeis. A prudente é un pouco perfeccionista e, que se vai facer, góstalle o cine do Hollywood clásico.

Poidera ser que, polo antollo dos deuses ou pola puta casualidade, a intervención acertada fose unha verdadeira “metedura de pata” dado o contexto. Tralo estraño silencio no ambiente, a precavida saca a conclusión de que un desatino pódeo cambiar todo. Que unha palabra, unha frase, un xesto ou outra acción de curto ou longo percorrido pode cambiar unha situación de arriba a abaixo, ou ben, remexer nos demais pra ben ou pra mal.

Gardaría isto no peto, pero me venceu a imprudencia. Ou, se cadra, non.